Pojęcie wybaczenia często powoduje konfliktu. W 1887 roku Friedrich Nietzsche powiedział, że przebaczenie było oznaką słabości, a ludzie tylko przepraszają za korzyść. Istnieje również podobna opinia we współczesnej psychologii. Według IZ, w odniesieniu do Psyhology Today, badania z 2011 r. Wykazały, że przebaczenie może prowadzić do powtórzenia niesprawiedliwości. Na przykład w parach, gdy jeden partner przeprosił za drobne błędy, drugi powtarzał je częściej. Spowodowało to wątpliwości dotyczące wpływu przebaczenia na samoocenę. W trakcie przebaczenia osoba zaczyna zdawać sobie sprawę z wartości innej osoby, niezależnie od swoich działań. Przyczynia się to do zrozumienia własnego wewnętrznego znaczenia. Ponadto przebaczenie rozwija stabilność. Decyzja nie obserwowania agresji pomaga poczuć kontrolę nad sytuacją i własną siłą. Ważne jest, aby przebaczenie nie zaprzeczało sprawiedliwości – osoba mogła wybaczyć, a jednocześnie wymagać odpowiedzialności. W 2004 r. Zależność ludzi wykazała, że ci, którzy byli poddani przebaczeniu, zorientowani na terapię, znacznie zwiększyli swoją własną cenę. Efekt był przechowywany nawet cztery miesiące po zakończeniu. Najważniejsze jest to, że prawdziwe przebaczenie jest nie tylko „puszczenie”, ale także połączenie miłosierdzia i żądania sprawiedliwości. Pomaga to wzmocnić równowagę wewnętrzną i znaleźć nowy sens w życiu.
Source
