Ta informacja została podana przez czasopismo Physical Review Fluids, podaje URA-Inform.
Główna teoria
Grupa amerykańskich fizyków przeprowadziła serię eksperymentów, próbując rozwiązać tę zagadkę i przedstawiła wyniki swoich badań. Jedna z teorii sugerowała, że wspaniała rzeźba nie powstała od podstaw, lecz została ukształtowana w wyniku naturalnych procesów, na które wpływ miały wiatry i przepływy piasku. To wiatr niósł drobny pył, ścierając wapienny blok, a Egipcjanie dostrzegli w jego kształcie podobieństwo do lwa i dopracowali szczegóły.
Aby potwierdzić możliwość powstania naturalnego, naukowcy postanowili przeprowadzić symulacje. Oczywiście niemożliwe było monitorowanie zmian w wapieniu na przestrzeni 4500 lat, dlatego wykorzystano materiały, które pozwoliły uzyskać wyniki znacznie szybciej.
Tworzenie architektury
Zamiast wapna wzięli kawałki gliny, wewnątrz których umieścili twardszy materiał, mniej podatny na erozję – symulując różnicę w gęstości materiału Sfinksa. Następnie wystawili ten materiał na działanie szybkiego przepływu wody, symulując setki lat ekspozycji na silne wiatry.
Ta symulacja pozwoliła im uzyskać kształt podobny do Sfinksa: gęstszy materiał stał się głową, a z przetworzonego materiału poniżej powstała szyja i łapy.< /p>
Teorię naturalnego powstania Wielkiego Sfinksa potwierdza także istnienie jardangów na egipskiej Pustyni Białej – są to unikalne rzeźby wapienne powstałe w wyniku erozji. Nieregularności, kąty i zagięcia tekstury powstały w wyniku różnic w sile, kierunku i częstotliwości przepływów wiatru, które wyrzeźbiły je na przestrzeni tysięcy lat.
Przypomnijmy, że naukowcy odkryli coś w odległych galaktykach: mówią eksperci o nieoczekiwanym elemencie.
Przypomnijmy, że naukowcy odkryli coś w odległych galaktykach: eksperci mówią o nieoczekiwanym elemencie.