dr Andrzej Zapałowski

Sytuacja społeczno-polityczna na Ukrainie w 2016 roku wyraźnie wskazuje, iż proces integracji wewnętrznej państwa który rozpoczął się w wyniku przewrotu konstytucyjnego w lutym 2014 roku i który był ukierunkowany na włączenie Ukrainy instytucjonalnie do Unii Europejskiej i NATO jest w głębokim impasie. Nie tylko nie ma szans Kijowa na wstąpienie do wspomnianych instytucji międzynarodowych w najbliższych dekadach ale samo państwo ukraińskie jest w trakcie swoistego dryfu w kierunku dezintegracji terytorialnej. Oczywiste nie chodzi tu o praktycznie trwale utracony Krym, ale przede wszystkim o proces uwypuklania podziałów we wschodnich i południowych obwodach państwa. Samo porozumienie pokojowe Mińsk II było bardziej nastawione na wyhamowanie walk w Donbasie niż na stworzenie swoistej „mapy drogowej" do ponownej integracji wspomnianego obszaru z państwem ukraińskim. Uwypuklanie przez obecny rząd w Kijowie oparcia tradycji państwowej głównie o elementy programowe i tożsamościowe nacjonalizmu ukraińskiego stawia miliony obywateli tego kraju w opozycji do tej tradycji i będzie powodowało z czasem kolejne podziały w wielu obszarach życia jego obywateli

Tomasz Jankowski

Niniejszy tekst jest intelektualną zabawą z zakresu tego, co może się wydarzyć w najbliższej przyszłości. Jego celem nie jest jednak żartowanie z obecnej sytuacji międzynarodowej lub wewnętrznej polityki polskiej, ale raczej ostrzeżenie przed możliwymi następstwami kontynuacji kierunku obecnej władzy w stosunkach z innymi państwami, jak i obojętności polskiego społeczeństwa wobec tego, co dzieje się na salonach Rzeczpospolitej. Przedłożony scenariusz i wnioski z niego płynące mają charakter fikcyjny, jednak założony bieg rozwoju sytuacji międzynarodowej jest jak najbardziej możliwy w najbliższej przyszłości. Miejmy jednak nadzieję, by jego urzeczywistnienie nie nastąpiło.

płk dr Eugeniusz Januła

Brexit, czyli do niedawna tylko hasło, czy też PR-owski straszak, stał się faktem dokonanym. Implikacje i problemy, jakie są z nim związane, będą różnorodne i długotrwale, czego zresztą należało się spodziewać. Jednak funkcjonujący jeszcze premier Zjednoczonego Królestwa David Cameron był w gruncie rzeczy bardzo pewny swego, czyli odrzucenia przez większość elektoratu koncepcji wyjścia z UE. Pewny niemal do końca, bo utwierdzały go w tym nie tylko wyniki sondaży, ile też olbrzymia, jak na warunki brytyjskie, liczba rejestrujących się wyborców [1].

Dariusz Dulaba

– Francja nie wyklucza blokady wniosku w sprawie zniesienia wiz dla obywateli Ukrainy – ogłosił pod koniec maja 2016 r. na spotkaniu ministrów spraw wewnętrznych krajów członkowskich UE szef francuskiego MSW Bernard Cazeneuve. Jak tłumaczył, kwestia liberalizacji wiz dla Ukrainy nie może być rozpatrywana w najbliższych tygodniach i miesiącach, ponieważ Francja tego nie chce [1]. Dzieje się tak ze względu na obawy niektórych państw unijnych, że zaproponowane zmiany i plany zniesienia wiz dla obywateli Turcji, Ukrainy, Gruzji i Kosowa mogą pogłębić kryzys migracyjny. Zdaniem francuskiego polityka konieczne jest wprowadzenie hamulca bezpieczeństwa, aby umożliwić łatwiejsze zawieszanie porozumień o ruchu bezwizowym, jeśli doszłoby do nadużycia lub zaostrzenia kryzysu migracyjnego w Unii Europejskiej.

dr Marcin Domagała

Wbrew dominującym stwierdzeniom i zerojedynkowej debacie medialnej, opuszczenie Unii Europejskiej przez Wielką Brytanię wcale nie musi oznaczać początku końca Unii Europejskiej. Nie koniecznie musi być też równoznaczne z jej osłabieniem. Przyklaskiwanie rozwodowi Londynu z Brukselą to nie synonim życzeń rozpadu samego związku europejskiego, zgodnie chociażby z oczekiwaniami m.in. antyunijnych środowisk konserwatywnych. Istnienie UE jest bowiem geopolitycznie jak najbardziej potrzebne i pożądane – zwłaszcza dla Polski, choć w nieco zmienionej formule. O co zatem chodzi?

Laura Jiménez

Nadejście nowego premiera Libii Fajiz al-Saradża i jego Rady Prezydenckiej i ustanowienie nowego rządu w Trypolisie otwierają kolejny etap w historii przemian w tym kraju. Rząd Jedności Narodowej (ang. GNA), wspierany przez ONZ, przechodzi, właśnie trudny okres „napiętego optymizmu”, w którym wciąż walczące ze sobą strony mogą zaważyć na przyszłym sukcesie kraju.

Roberto Motta Sosa

Po krwawych zamachach w Brukseli do mediów zaczęły napływać, głownie ze świata polityki, głosy nawołujące do stworzenia unijnych służb wywiadowczych. Unia Europejska dysponuje już jednak odpowiednimi strukturami, których zadaniem jest przeciwdziałanie terroryzmowi i przestępstwom z użyciem przemocy. Ministrowie spraw wewnętrznych państw unijnych omówili potrzebę wzmocnienia systemu wywiadowczego już w listopadzie zeszłego roku po zamachach w Paryżu. Niemniej jednak, jeśli dyskusja na temat europejskiej agencji wywiadu będzie zbyt powierzchowna, może okazać się bezowocna lub nawet przynieść efekt odwrotny do zamierzonego.

Konrad Rękas

Jednym z kluczowych czynników dla zrozumienia sytuacji geopolitycznej Zjednoczonego Królestwa jest jego postrzeganie przez pryzmat miejsca w globalnym systemie militarnym Stanów Zjednoczonych. Dopiero w tym kontekście bardziej zrozumiała staje się m.in. i sprawa szkocka, i problem BREXIT-u, i zapomniana już w Polsce, a coraz głośniejsza znów na Wyspach, kwestia rozbrojenia atomowego.

Thierry Meyssan

Prezydent Turcji Recep Tayyip Erdogan w swoich wypowiedziach coraz bardziej oddala się od idei, które uważa się za wartości uniwersalne. Tymczasem Zachód bardzo ostrożnie krytykuje „autorytarne skłonności” Ankary, chociaż w rzeczywistości chodzi o dyktaturę opierającą się na ideologii etnicznej wyższości Turków i na „wartościach islamskich”.

dr Wojciech Turek

Recenzja: Andrzej Zapałowski, Bezpieczeństwo Polski w geopolitycznej grze Zachodu z Rosją: antologia tekstów z zakresu geopolityki i bezpieczeństwa z lat 2014–2015, Warszawa 2015, ss. 578.