F. William Engdahl

Władimir Putin nie zmarnował ani chwili od czasu ponownego objęcia fotela prezydenta Rosji i od razu zajął się najpilniejszymi zagrożeniami geopolitycznymi, które stoją przed Rosją. Najważniejszą częścią jego programu politycznego jest niezwykle napięta sytuacja na Bliskim Wschodzie, a przede wszystkim w Syrii.

geopolityka  Tomasz Otłowski

Na marginesie głównych procesów strategicznych, toczących się w ostatnich latach na Bliskim Wschodzie, ma również miejsce intensywna i znacząca zmiana w zakresie zasadniczych paradygmatów bezpieczeństwa międzynarodowego regionu. Na naszych oczach kruszą się dotychczasowe polityczno-strategiczne „filary” regionalnego bezpieczeństwa i ładu międzynarodowego...

  dr Rafał Zgorzelski

W minioną sobotę odbyły się pierwsze, po upadku Muammara Kaddafiego, wybory do libijskiej Konstytuanty, w których wzięło udział prawie 60% uprawnionych do głosowania obywateli Libii. W zmaganiach o mandaty w tym dwustuosobowym gremium uczestniczyło niemal 4 tys. kandydatów, reprezentujących ponad 100 ugrupowań politycznych oraz kandydaci indywidualni.

  Aleksandr Manachinsky

Zachód już dawno zdał sobie sprawę ze znaczenia afrykańskich zasobów ropy naftowej i gazu ziemnego w warunkach deficytu węglowodorów na planecie. Zareagował zwiększeniem uwagi skierowanej na Afrykę i wzmocnieniem obecności wojskowej w regionie, który nabrał zupełnie nowego znaczenia geopolitycznego.

  Tomasz Otłowski

Przetaczające się od ponad półtora roku przez świat arabski rewolucje – określane wspólnym mianem Arabskiej Wiosny – zaczynają już przynosić pierwsze wyraźne geopolityczne efekty dla całego regionu. Jednym z takich skutków – już dziś wyraźnie oddziałującym na sytuację w regionie – jest dramatyczny wzrost siły i roli politycznej islamskich ekstremistów w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. Fakt ten rzuca nowe światło na doniesienia o nasilających się prześladowaniach wobec mniejszości religijnych, mających miejsce na marginesie i w cieniu Arabskiej Wiosny, a dotykających w szczególności żyjących na Bliskim Wschodzie chrześcijan.

  dr Robert Potocki

Recenzja: Jörg Armbruster, Arabska wiosna. Rewolucja w świecie arabskim, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2012, 232 ss.

Książka pod patronatem Europejskiego Centrum Analiz Geopolitycznych

Kornel Sawiński

Recenzja: Alexandre Najjar, Kaddafi. Anatomia tyranii, Wrocław 2012, Wydawnictwo Dolnośląskie,  262 ss.

  Michał Ziemowit Buśko

24 maja zakończył się wstępny dwudniowy etap wyborczej rywalizacji  w pierwszych w historii Egiptu demokratycznych, wolnych wyborach prezydenckich.  Wyłonienie prezydenta w początkowej fazie jest jednak mało prawdopodobne. W rywalizacji brakuje wyraźnego lidera. Podczas gdy o zwycięstwie decyduje 50-procentowa większość głosów, żaden z kandydatów nie ma szans by choć zbliżyć się do wymaganego progu. Kolejna tura jest przewidziana na 16 i 17 czerwca – wezmą w niej udział dwaj najbardziej pożądani przez wyborców kandydaci tury pierwszej. Bez względu jednak na to kto do niej wejdzie, już dziś wiadomo kto jest przegranym.

  Bartosz Mroczkowski

Arabska „Wiosna Ludów” podzieliła świat arabski i utorowała drogę albo do większej radykalizacji w tym regionie, albo do podwalin jego demokratyzacji. Przemiany, jakie nastąpiły, w zasadzie dotyczyły każdego aspektu stosunków międzynarodowych – od zmian światopoglądowych obywateli położonych tam państw, aż do nakreślenia nowej geopolitycznej strategii mocarstw stricte zainteresowanych tym regionem. Wyklarowało się także kilku lokalnych liderów, których relacje w nowej rzeczywistości będą następstwem tej wielkiej rewolucji w regionie.

  Bartosz Mroczkowski

Arabska Wiosna to proces, który ukształtuje nowe rządy w państwach, które nigdy nie były przychylne Izraelowi. Przed tym okresem jednak kraje te przynajmniej nie wykazywały agresji. Dzisiaj, z ogromną rolą mediów elektronicznych, geopolityczna świadomość regionalnej społeczności jest o wiele większa niż dwie dekady temu. Izrael z czasem będzie napiętnowany przez ultrakonserwatywną politykę w kwestii Autonomii Palestyńskiej i bezkompromisową postawę w stosunku do Iranu, co z resztą jest na rękę Teheranowi.