Stanisław Niewiński

Zeszłoroczny kryzysy międzynarodowy wokół Syrii oraz tegoroczny, związany z sytuacją na Ukrainie, stopniowo kształtują globalny układ sił. Z dzisiejszej perspektywy można powiedzieć o uformowaniu się dwóch podstawowych bloków geopolitycznych. 

  Michał Radzikowski

Polska chce na swoim terenie stałych baz NATO oraz żołnierzy Sojuszu – poinformował niedawno minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski, biorący udział w rozmowach szefów dyplomacji państw NATO w Brukseli. Krytyczną reakcję władz Rosji na powyższą propozycję skomentował natomiast prezydent Bronisław Komorowski stwierdzając, że „nie po to pozbywaliśmy się armii rosyjskiej z terytoriów państwa polskiego, nie po to wstępowaliśmy do NATO, żeby teraz słuchać tego, czy Rosji się coś podoba, czy nie w zakresie polskiego bezpieczeństwa”.

  George Friedman

Podczas zimniej wojny (1947–1991) amerykańscy sekretarze stanu i radzieccy ministrowie spraw zagranicznych rutynowo angażowali się w rozwiązywanie kryzysów i rozstrzygali losy państw. Minęło sporo czasu od tamtych rozmów, ale pod koniec marca [2014 r.] doświadczyłem deja vu. Amerykanie negocjowali z Rosjanami, by znaleźć sposób zażegnania kryzysu na Ukrainie i zdecydować także o jej losie.

  dr hab. Anna Antczak-Barzan

W tradycji europejskiej, szczególnie Europy Zachodniej leży specyficzna idea, jaką jest budowa zależności, którą można nazwać siecią różnorodnych powiązań. Pomysłem Europy na utrzymanie bezpieczeństwa, na początku pomiędzy kilkoma państwami „Zachodu”, a potem coraz bardziej poszerzając ten obszar, wychodząc obecnie daleko poza ramy Unii Europejskiej, jest stopniowe włączanie kolejnych krajów w sieć wzajemnych uzależnień, począwszy od gospodarczych. 

  dr Eugeniusz Januła

Na tej wielkiej światowej szachownicy Ukraina, ale też Polska, są graczami zdecydowanie drugiej ligi. Najbardziej prawdopodobny z dzisiejszego punktu widzenia scenariusz to taki, że Ukraina zostanie sfederalizowana. Widać już wyraźnie, że państwo to nie ma szans na utrzymanie się jako unitarne.

  dr hab. Anna Antczak-Barzan

Kultura strategiczna wywodzi się z historii, zależy od położenia geograficznego i kultury politycznej, a także stanowi wypadkową zachowań najbardziej wpływowych grup w państwie, którymi mogą być elity polityczne, wojskowe lub opinia publiczna. Częścią kultury politycznej Unii Europejskiej jest także specyficzne przekonanie o słuszności jej działań oraz umiejętność narzucania własnych wartości i celów innym graczom.

geopolityka  dr Robert Potocki, dr Dorota Miłoszewska

Specyfiką „soft power” jest to, że jej dystrybutorami są, poza państwami, także aktorzy międzynarodowi (przykładowo: ONZ, WTO, Bank Światowy), jak i organizacje pozarządowe, w tym religijne. W tym ostatnim przypadku specyficznym „supermocarstwem cywilnym” jest mini-państwo – Stolica Apostolska.

  Dawid Jakubowski

Rewolucja Październikowa stworzyła sytuację bez której realizacja prawa Polski do pełnej niepodległości byłaby niemożliwa, przyczyniając się do obalenia, kontynuującej w praktyce, tradycje caratu w dziedzinie polityki narodowościowej burżuazyjno-demokratycznej rosyjskiego rządu tymczasowego. Dzięki anulacji traktatów rozbiorowych przez młody rząd radziecki w sierpniu 1918 r. sprawa polska została wniesiona formalnie na forum dyplomacji i polityki międzynarodowej.

  Stanisław Niewiński

W przeciągu ostatniego czasu wojna domowa w Syrii – trwająca od 2011 r. – nabrała iście międzynarodowego charakteru. Stało się tak za sprawą użycia 21 sierpnia 2013 r. przez jedną ze stron konfliktu (do dziś nie zostało wyjaśnione przez którą) gazu bojowego [1]. Stany Zjednoczone oskarżyły o ten akt stronę rządową oraz zagroziły im interwencją zbrojną. Po stronie reżymu Bashara Al-Assada opowiedzieli się jego najważniejsi sojusznicy – Rosja oraz Chiny. Na Morzu Śródziemnym rozpoczęły się manewry marynarek wojennych różnych państw. Swoje jednostki wysłali Amerykanie, Francuzi, Rosjanie oraz Chińczycy. Niektórzy analitycy porównywali nawet sytuację z września 2013 r. do wydarzeń z października 1962 roku.

  Katarzyna Przybyła

12 lutego 2013 r. przyjęta została nowa Koncepcja polityki zagranicznej Federacji Rosyjskiej, która zastąpiła koncepcję z 2008 r. Według dokumentu, konieczność zaktualizowania priorytetów i celów polityki zagranicznej jest następstwem zmian, jakie zaszły na arenie międzynarodowej.